به نقل از شبکه خبری سی.ان.ان، کودکی هشت ساله هر شب با گریه به خواب می‌رود؛ نوجوانی ۱۷ ساله بالشتش را در آغوش گرفته و نام برادر کوچکش را صدا می‌کند و صدها کودک دیگر که تحت قیومیت دولت آمریکا قرار دارند، سوالاتی می‌پرسند که هیچکس جوابی برای آنها ندارد.
این کودکان در میان ۱۴۵۰ کودکی هستند که از ماه اوت، بدون خانواده‌هایشان از افغانستان به آمریکا برده شده‌اند.
چندین ماه پس از رسیدن آنها به آمریکا، هنوز مشخص نیست که پیوستن خانواده‌هایشان به آنها در چه زمانی و به چه شکلی اتفاق خواهد افتاد و آیا اصلا قرار است اتفاق بیافتد یا خیر.
این آمار که ابتدا توسط خبرگزاری رویترز و سپس شبکه سی.ان.ان منتشر شد، نشان‌دهنده واقعیت خانمان‌سوز تخلیه افغانستان و پیامدهای آن است.
دکتر سابرینا پرینو، متخصص اطفال ساکن کالیفرنیا می‌گوید: تکان‌دهنده است... این که بیش از هزار کودک اکنون بدون خانواده‌هایشان هستند و احتمالا احساس ترس و تنهایی می‌کنند.
حامیان این کودکان می‌گویند که بسیاری از آنها سعی داشتند همراه با خانواده‌هایشان از افغانستان خارج شوند اما در میان آن هرج‌ومرج، از آنها جدا شدند. آخرین دیدار برخی از آنها با خانواده‌هایشان، به بمب‌گذاری فرودگاه بین‌المللی کابل باز می‌گردد که در آن، برخی از این کودکان خانواده‌هایشان را از دست دادند.
مقامات می‌گویند که بخش اعظمی از این ۱۴۵۰ کودک که به ایالات متحده آورده شده‌اند به سرعت به سرپرست‌هایشان تحویل داده شدند؛ اشخاصی چون دیگر اعضای خانواده که همراه آنها افغانستان را ترک کردند یا اقوامی که از قبل در آمریکا زندگی می‌کردند. برخی از آنها نیز از طریق فرایند غربالگری سریع که دولت جو بایدن، رئیس جمهوری آمریکا برای کودکان افغان ایجاد کرد، خانواده‌هایشان را یافتند.
اما طبق آمار دفتر اسکان پناهندگان، حدود ۲۵۰ کودک در قیومیت دولت آمریکا قرار دارند و به گفته حامیانشان، هیچ خانواده یا قوم و خویشی در آمریکا ندارند که با آنها زندگی کنند.
خانواده‌ها و حامیان این کودکان می‌گویند، این کودکان در برزخ زندگی می‌کنند و نمی‌دانند بعد از این چه خواهد شد؛ این در حالیست که همین حالا هم آنچه در افغانستان بر این کودکان گذشت، آسیب‌های روحی شدیدی را متوجه آنان کرده است.
310 310
ایسنا نوشت: در جریان هرج و مرج تخلیه افغان‌ها از فرودگاه کابل، ۱۴۵۰ کودک افغان بدون خانواده‌هایشان به آمریکا برده شده‌اند و برخی از آنها قرار نیست هرگز دوباره به خانواده‌هایشان برسند.
